De Soulmates Club

Heel lang geleden nam ik een 'tweedehands' hond, super lief, uit een situatie van verwaarlozing. Ik had een hond gered, hij was super braaf, nooit ook maar een probleem. Ach, zie je wel, een hond hebben is niet moeilijk! Ik nam er nog een bij. Maar nu een puppy. "Want dan wordt de hond precies zoals ik wil", dacht ik. Nou...not!

Deze hond vrat mijn huis op, en beet dwars door mijn hand. Viel uit naar andere honden en mensen. Luisterde niet. Dus, ik naar een hondenschool. Waar stoere mannen hun Duitse herders africhten. Met brullen en met flinke rukken aan de lijn trekken, uiteraard hoorden daar ook her en der een schop onder de kont (of buik) van de hond bij. Ik deed mijn best met streng zijn, aan de lijn rukken en commando's brullen.

Bah, trainen was helemaal niet leuk. En naast dat het niet leuk was, werd het gedrag van mijn hond ook slechter in plaats van beter.

Ik was inmiddels in verwachting en het idee van een baby en een valse hond zorgde voor slapeloze nachten.

Toen kwam ik in een ziekenhuis te liggen. En daar las ik een boek over hondentraining waar je niet hoefde te schreeuwen of aan de lijn te rukken. Waar je geen "pack leader" hoefde te zijn en je je hond niet hoefde te dwingen tot overgave en onderdanigheid.

Mijn eerste reactie: BELACHELIJK. Daar klopte toch niks van. Wat een onzin!
Hier werden al mijn heilige huisjes waar ik in geloofde (rangorde, baas zijn, straffen, enzovoort) omver geschopt.
Ik geloofde er niet in, maar ja...het was ook de laatste optie die ik had.
Dus toch maar doen.

Een maand later had ik een hele andere hond.
Een jaar later deden we gehoorzaamheidswedstrijden (met de baby in de kinderwagen, die door haar vakkundig werd bewaakt).
Twee jaar later waren we een gecertificeerd reddingshondenteam.
Drie jaar later startten we met agility...we waren een super team geworden.

Ik leerde minder snel dan mijn hond. Want ik viel nog regelmatig terug in oud gedrag, hoewel steeds minder vaak en minder streng.

En ik ging mij afvragen...waarom trainden die mensen op de hondenclub dan zo? Waarom had ik naar hun geluisterd? Waarom had niemand mij eerder verteld hoe ik het beste kon trainen? Waarom wordt hondentraining zo gedomineerd door corrigeren?

Mede door het boek was ik op een totaal andere manier naar mijn hond (en honden van anderen) gaan kijken. Ik ging communicatie van honden steeds beter begrijpen. 
Toen mijn hond eenmaal door kreeg dat ik hem begreep, hoefde zij niet meer zo tegen mij (of wie dan ook) te schreeuwen. 
Ik luisterde naar haar, en gaf haar antwoord. 
En nu, meer dan 30 jaar later, weet ik dat dit de enige manier is om een echte connectie met je hond te bereiken. 

Al tientallen jaren hoor ik van andere hondenbezitters "het lijkt wel alsof jullie samen in een bubbel zitten, alsof jullie een onzichtbaar lijntje hebben met elkaar" Mensen denken dat het een groot talent is en iets magisch. Maar echt iedereen kan dit leren. En die methode heb ik in de afgelopen heel wat jaren volledig kunnen finetunen en nu is het tijd dat jij het kunt ontdekken.

Klinkt het nog wat vaag?

Denk dan eens hieraan: als jij met iemand belt en de verbinding is niet goed....ga je vast je stem wat verheffen in de hoop dat de ander je misschien wel hoort (en diverse keren exact hetzelfde zeggen/roepen) Werkt dat ook niet, dan hang je uiteindelijk maar op....communicatie is niet mogelijk. Heb je een perfecte verbinding...dan kun je samen rustig praten, elkaar feilloos verstaan en begrijpen. Schreeuwen en herhalen is niet nodig.

Hieruit is de soulmates methode ontstaan. Met soulmates heb je altijd succes, omdat je begint met een sterkte verbinding aan te gaan. Hoe dat precies gaat?
Dat leg ik allemaal uit in de Soulmates Club. Ik ben zo blij dat door deze methode het succes doorgegeven kan worden op honderden baasjes en honden, misschien wel duizenden...