Het verhaal van Hoopje

In plaats van een algemene blog, dit keer een heel persoonlijk verhaal. Een verhaal over een van onze eerste opvang-probleemhonden... die uiteindelijk bij ons is gebleven. 

Misschien geeft dit verhaal hoop, misschien denken mensen, na het lezen van deze blog, twee keer na voordat ze een hond aanschaffen.

Thuisbezoek bij een probleemhond

Ik werd gebeld door een collega, of ik niet eens een kijkje zou willen nemen bij een hond met agressieproblemen. Een Mechelaar kruising van 9 maanden. Ja, dat wilde ik wel! 

Deze hond zou uitvallen, niet goed luisteren, en uitlaten was een drama. Dan denk ik, ach, een jonge hond... dat zal wel meevallen. Een beetje puberaal gedrag, de basis gehoorzaamheid even opkrikken en klaar. 

Nou... dat bleek even iets te positief gedacht! 

De eerste kennismaking 

Ik bel aan bij het gezin. Het fanatieke geblaf verraadt dat deze hond ook wat problemen zal hebben met bezoek ontvangen. Ik word binnen gelaten. Vanuit het raam kijk je in een klein achtertuintje... voor zover je door het raam kunt kijken, want dat zit vol kwijl-spetters en vlekken. Achter het raam zit de veroorzaker van deze vlekken. Een zwarte kop met blikkerende, witte tanden en vuurspuwende ogen. Pittige dame dus...

Hoe zijn jullie aan deze hond gekomen?

Ik ga een gesprekje aan met de eigenaren. Ze hebben deze hond als pup gekocht, op aanraden van zijn therapeut. Hij heeft namelijk PTSS. Hun zoon is slechthorend en heeft ADHD. Om de boel wat op te vrolijken leek het de therapeut een goed idee om er een jonge hond bij te nemen. 

Er was al een volwassen Franse bulldog aanwezig. Dus, op zoek naar een pup. En bingo, daar werd een zwarte Mechelse herder pup gevonden bij een broodfokker in Mariaheide. 

Alles behalve leuk...

Eenmaal thuis met de pup werd de situatie met de dag erger. De hond beet constant in de broekspijpen van zowel de ouders als hun zoon en de schoonouders. Het Franse bulletje werd vakkundig geterroriseerd. 

Dus, hebben ze zich aangemeld voor een puppycursus. Na één les waren ze al niet meer welkom. 'Jullie kunnen deze hond beter gewoon thuis houden' was het advies van de puppy-instructeur. Dus, de pup bleef in de bijkeuken en in de achtertuin, met af en toe een poging tot uitlaten... wat elke keer weer een dik drama was door het uitvallen en trekken aan de lijn. 

Aan het werk!

Na het hele verhaal te hebben aangehoord, vroeg ik hen om hun hond binnen te laten. De eigenaar keek mij aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. 'Weet je het zeker? Wat als ze bijt?'. 

Ze komt in volle vaart met haar tanden bloot op mij af, ik bestudeer mijn koffiekopje erg aandachtig. Ze stopt, staat, gromt. Komt voorzichtig dichterbij, snuffelt, gromt, loopt terug, doet nog een uitval en geeft op met een diepe zucht. 

We gaan wandelen, het is echt erg met het trekken en uitvallen. De eigenaren krijgen huiswerk, gaan honderd procent hun best doen, geen haar op hun hoofd die er aan denkt om hun hond weg te doen. Ik geloof dat hij het meent... zij niet. 

Een vervolgconsult, een week later

Als ik een week later aanbel, komt hij de deur open doen met dik betraande ogen. Ja, de hond MOET weg. Nu. Ze kan geen dag meer blijven. 

Eenmaal binnen wordt duidelijk dat deze keuze is gemaakt door de vrouw des huizes en de schoonmoeder. Want... de hond had gehapt naar haar. Ja, zij was wel bezig geweest om de hond te corrigeren met een bezem, maar dan mag ze toch nog niet lelijk doen? 

Hij zit erbij, in tranen, bang dat als deze hond in het asiel komt, er een euthanasieadvies wordt gegeven. Ik kan niet anders dan hem gelijk geven. 

Tja, nu hebben we er een hond bij

Ik hoor mezelf zeggen 'nou, dan neem ik haar wel mee'. Huh? Dat had ik niet gepland, het floepte er zomaar uit. Waarom? Geen idee. Dat vroeg ik me pas af toen ik weg reed bij de mensen, met een zwarte hond achterin de auto.

Hmmm... ze moest ook een naam hebben. Dat werd Hoopje. Want bij de eerste eigenaren heette ze Hope. Ik betwijfelde of ze nog hoop had om een beetje normaal gedrag te kunnen laten zien...

De eerste dag

Ik ging mijn vriend ophalen op zijn werk. Want ja, hij wist natuurlijk ook niet dat we opeens een nieuwe huisgenoot hadden. En het was natuurlijk de bedoeling dat Hoopje heel eventjes zou blijven, enige vorm van opvoeding en training zou krijgen, en dan zou verhuizen naar haar forever home. 

Bij de eerste kennismaking met mijn vriend raakte niemand gewond (net niet). Eenmaal thuis zag ik dat Hoopje een teek in haar wang had. Zonder er verder bij na te denken, wilde ik die weghalen. Ik werd bijna gebeten. Onze eerste wandeling was 50 meter, en toen gaf ik de moed op en ging ik met haar terug naar huis. 

De eerste weken

De eerste weken waren erg lastig. Wandelen was een hel, Hoopje viel uit naar wandelaars, fietsers, schapen, paarden, koeien, auto's, motoren, katten, honden... nou ja, de lijst van dingen die geen uitval veroorzaakten, was korter. 

Een van onze eigen honden werd gebeten, de hap was goed voor 32 hechtingen. Ja, we hadden zeker spijt. Dat ga ik echt niet ontkennen. En we kregen er nog een herplaatser van 15 maanden bij (dat was een al geplande gezinsuitbreiding). Gelukkig konden de twee pubers het wel met elkaar vinden. 

Op cursus met Hoopje

En ja, natuurlijk ging ik na een paar weken met Hoopje op cursus. Dolle pret, met een schuimbekkende uitvallende herder tussen de leuke, brave honden. 

Gelukkig had ik een fantastische instructeur die ons alle ruimte gaf. Letterlijk, want we stonden vaker buiten de lesruimte dan er in. Maar, beetje bij beetje ging het beter. Na de eerste cursus hebben we dezelfde cursus nog een keer over gedaan, en toen was Hoopje echt de beste van de klas. 

Ups en downs 

Trainen met Hoopje was geweldig. Ze was intelligent en werkwillig. Ze straalde als ze mocht speuren, genoot van agility (uiteraard 1-op-1 in een binnenhal), en ze was erg talentvol met dogdance. 

Hoe ze omging met kinderen... fantastisch. Met sommige vrouwen begon het ook steeds beter te gaan. Mannen (vooral de wat macho-achtige mannen) waren voor haar een rode lap. 

Wandelen ging op zich heel goed, mits ze aan een gentle leader liep en een muilkorf om had. Daarnaast hadden we een tuig en een gewone halsband. Katten bleven een 'dingetje', met als dieptepunt een sprong dwars door een raam...

Hoopje hopeloos? 

Herplaatsen hebben we echt geprobeerd, maar niemand was gek genoeg om Hoopje te willen adopteren. Op een bepaald moment is het dan zo ver dat je besluit om haar te houden. 

Je went aan het leven met een probleemhond. Je bent je er 24/7 van bewust dat je hond niet los kan, dat je niet moet vergeten om de deuren en poortjes op slot te houden, dat bezoek ontvangen wat planning en management vraagt. Met wandelen ben je continue bewust je route aan het plannen. 

Leren leven met een probleemhond

Hoopje is op 8-jarige leeftijd overleden aan een vergiftiging. Veel te jong. Zo was ze nog lekker aan het rennen en aan het zwemmen (uiteraard aan een lange lijn) en een paar uurtjes later was ze er niet meer.

Eigenlijk merk je pas wat voor impact het hebben van een hond met een serieus bijtrisico met zich mee brengt wanneer de hond er niet meer is. Maanden later schrok ik nog steeds als ik ergens een deur of poort open zag staan.

Door Hoopje heb ik geleerd dat leven met een hond zoals zij wel kan, maar het is wel zwaar. 

Nadenken!

Als broodfok niet zou mogen, was Hoopje nooit geboren. Als de eerste eigenaren beter hadden nagedacht over een raskeuze, hadden ze nooit de problemen meegemaakt die ze met Hoopje meemaakten (want, het waren in principe prima hondenbaasjes, hun bulletje had een prima leven bij hen). 

Op het moment dat ik deze blog schrijf, heb ik een half dozijn mensen op Messenger die hulp willen bij de herplaatsing van hun Mechelse herder kruising. Wij hebben 3 van onze 6 honden als herplaatser gekregen. 

Een herder lijkt echt zo leuk, gehoorzaam, sportief. En dat zijn ze ook! Maar ze veranderen vaak in monsters als ze in onkundige handen terecht komen. Denk dus twee keer (nee, twintig keer!) na voordat je een (kruising) Mechelse herder aanschaft, of een ander werkhondenras...

Sluit je aan bij de gezelligste online hondenclubs waar je je echt thuis voelt

De Soulmates Club is dé perfecte plek om te starten als je een (nog) betere relatie wilt met je hond.
Ontdek hoe je die magische connectie met je hond krijgt waarna alles gewoon makkelijk gaat.
En natuurlijk vind je in de Soulmates Club veel gelijkgestemde baasjes om mee te connecten.

Dan hebben we nog de exclusieve LOCA Club (de deuren van deze Club gaan maar een paar keer per jaar open), dé plek die in het teken staat van fun, sport, spel en waar je nog veel meer kunt leren over honden. Waar je onbeperkt persoonlijke begeleiding krijgt bij problemen, vragen, en de opvoeding van je hond
Dit is de plek waar je ook wandel- en trainingsmaatjes kunt ontmoeten, regelmatig gratis webinars kunt volgen, challenges, workshops en nog veel meer!

Hulp nodig?

Loop je tegen een bepaald probleem aan bij je hond? Of zoek je een online cursus om meer plezier met je hond te hebben, de gehoorzaamheid te verbeteren, of om te sporten met je hond?

Wij hebben bij LOCA een ruime keuze aan online hondencursussen en de mogelijkheid om via Zoom 1-op-1 begeleiding te krijgen of individuele begeleiding in combinatie met een van onze gedragscursussen Bekijk ons cursusaanbod hier.

Deze blog delen?

We hebben deze blog geschreven om zoveel mogelijk kennis met hondenbezitters te delen.
We willen ervoor zorgen dat zoveel mogelijk honden de best mogelijke band met hun baas krijgen. Onze missie is het vergroten van het hondenwelzijn door het delen van kennis en om hondenbezitters met elkaar in contact te laten komen.
We vinden het daarom helemaal geweldig als je deze blog deelt via onderstaande knoppen.

Kopiëren en plakken van deze blog of delen ervan gebruiken mag niet zonder toestemming