Ervaringen van een hondentrainer

Ik werk nu al ruim 35 jaar dagelijks met honden. Dat zorgt voor een hele berg ervaringen — grappige, fijne, maar ook verdrietige. In mijn lezingen vertel ik vaak voorbeelden uit die ervaringen. Zo is de stap van theorie naar praktijk snel gemaakt. In deze blog wil ik een aantal van die ervaringen met jullie delen!

Onbeleefde hond!

Ik kreeg een hulpvraag vanwege een onbeleefde hond. De hond, Milan, liet zeer onbeleefd gedrag zien, zowel tegen bezoek als tegen zijn baasjes. Of ik langs kon komen, want het gedrag... ja, dat was moeilijk te beschrijven.
Mijn verwachting was dat Milan een fanatieke “kruisruiker” zou kunnen zijn, of rijgedrag zou laten zien. Dat zijn gedragingen waarbij baasjes zich vaak een beetje gênant voelen.

Dan is daar het moment van het consult thuis. Ik had de baasjes al geïnformeerd om niets te doen, zodat ik kon zien wat Milan precies deed. Hij kwam aanrennen met een brede kwispel en een blij koppie. Net voor mij draaide Milan op volle snelheid om en duwde zijn kont tegen mijn knieën. Aha! Milan hield dus van kriebelen, was erg vriendelijk en conflictvermijdend.

Maar nu raakte ik wel in de war. Want wat was nou het onbeleefde gedrag?
Ik keek op naar de eigenaren, die stonden met schaamrood op hun kaken, en ze zeiden: “Ja, dat doet hij dus altijd... hij laat zijn achterste zien. Kan je daar iets aan doen?”
Ja, ik had daar uiteraard iets aan kunnen doen — zoals Milan leren om te zitten of pootje te geven — maar ik koos ervoor om de baasjes uit te leggen dat Milans gedrag juist ontzettend netjes was, en niet vergelijkbaar met een mens die zijn blote billen naar bezoek zou showen.

Kortom: kennis van hondengedrag is zeker belangrijk als je een hond hebt!

Wim die bakt er niks van...

Bij sommige gevallen kan je er achteraf echt om lachen, zoals bij Milan. Eigenlijk had niemand last van Milans gedrag, ook Milan zelf niet. Maar soms heb je situaties waar zowel de baas als de hond niet zo blij van worden. En ik ook niet.

Dit was het geval met Wim en Wodan. Wodan was een grote, onstuimige Duitse herder die Wim en zijn vrouw in huis hadden genomen nadat Wodans eerste eigenaar ernstig ziek was geworden. Hartstikke aardig natuurlijk, maar geen makkelijke taak.

Wim had namelijk 0,0 ervaring met honden. Zijn vrouw wel — heel veel ervaring. En volgens haarzelf was zij een toptrainer. Maar die Wim... die bakte er niets van.
Als Wim echt goed zijn best deed met Wodan op de trainingsvloer, kregen we constant een soort ondertiteling van zijn vrouw: wat Wim wel niet allemaal fout deed.

Nou denk je misschien: kon Wim zijn vrouw niet beter thuislaten?
Helaas niet, want Wim kon niet meer autorijden. Dus zijn vrouw was ook hun chauffeur.

Ik had het vermoeden dat mevrouw thuis ook flink commentaar leverde als Wim en Wodan hun huiswerk deden. Wim moest duidelijker zijn, sneller zijn, beter zijn, niet zo dom doen — ze was voortdurend aan het zuchten en roepen dat zij het beter kon.

Maar ja, ik wil geen negatieve commentaren tijdens de training. Wim werd er onzeker van, zijn timing werd daardoor slechter, en dat gaf Wodan juist meer ruimte om te gaan “klieren”. Hoe ging ik dit oplossen?

Toen ik met Wodan wilde oefenen met een andere hond als prikkel, kreeg ik een idee.
Zij mocht mijn hond trainen. En toen werd al snel duidelijk dat zij het zelf niet beter deed dan Wim. Wat ook hielp om haar met beide benen op de grond te zetten, was dat mijn hond juist slechter gaat luisteren als iemand zichzelf geweldig vindt en probeert gedrag af te dwingen.

Doordat zij haar handen vol had aan mijn hond, kon Wim lekker bezig blijven met Wodan.
Met een glimlach en een knipoog liet Wim mij weten dat hij dit trucje prima doorhad.

“Maar hij is een Duitse herder”

Een andere bijzondere ervaring met een Duitse herder had ik in het allereerste begin van mijn carrière als puppyinstructeur. Op een mooie zomeravond mocht ik een groep van zes leuke pups welkom heten op hun eerste les.

Als tweede pup kwam een schattig Duits herdertje aanlopen, met van die alle kanten op flapperende oren en een vrolijke kwispelstaart. De baas stelde zich voor als Rick, en zijn pup als Rex.

Ik stuurde ze naar hun plekje op het veld en ging verder om de volgende pup en baas welkom te heten. En opeens hoorde ik achter mij een gi-gan-tische brul: “AAAAFFFF!!!”
Ik draaide snel om... en zag de meneer met het herdertje al ademhalen voor de volgende brul.

Ik riep snel: “Wacht, wacht!” en rende naar de cursist.
“Meneer... we gaan de oefening ‘af’ nog aanleren. Maar het is een pupje, en hij is hier voor het eerst.”
Meneer keek mij verbaasd aan en zei: “Maar... hij is een Duitse herder? Die snappen het toch wel?”

In de loop der jaren heb ik het vaker gezien: baasjes die verwachten dat hun hond luistert omdat het een bepaald ras is, of baasjes die juist geen idee hebben dat hun hond bepaald gedrag vertoont omdat dat hoort bij het ras.

Met de kleine Rex is het helemaal goed gekomen. Rick ontwikkelde zich als trainer en ging na de puppylessen lekker verder met speuren en gehoorzaamheid.

Wanneer wordt hij rustiger?

Bij mij mocht het hele gezin mee naar de lessen. Ook de kinderen — mits het uiteraard veilig kon en de kinderen oud genoeg waren om instructies op te volgen. Soms zaten ze bij de ouders en de hond, soms kozen ze ervoor om te gaan spelen in het “kinderhoekje”.

Diesel kwam naar de jongehondenles met moeder en vier kinderen, variërend van 3 tot 9 jaar. Ondanks hun leeftijdsverschil hadden ze allemaal één ding gemeen: ze waren bang voor Diesel.

Niet omdat Diesel een “valse hond” was, maar omdat hij zó druk en zó lomp was.
Hij sprong de kinderen omver, beet overal in — meubels, spullen, kinderen.
Hij was een soort tornado, gekruist met een aardbeving.

Diesel was een kruising van boxer, stafford, labrador en presa.
Bij aanvang van de les kozen de kinderen unaniem voor het kinderhoekje, met de opmerking: “Dan kan Diesel niet bij ons.” Dat is voor mij een rode vlag, want bij honden en kinderen is het meestal de hond die afstand wil houden — niet andersom.

Bij de start van de les vraag ik altijd waarom iemand voor een bepaalde hond heeft gekozen.
Bij Diesel waren de redenen: zijn uiterlijk (ja, hij was echt superknap!) en het idee dat labradors perfecte honden zijn voor kinderen.

Na de les — waarin Diesel trouwens alle oefeningen echt heel goed deed, onvermoeibaar en supersnel lerend — vroeg ik haar om even te blijven.
Ik vroeg hoe het thuis ging met Diesel en de kinderen.
Dat ging dus niet goed. Haar vraag was: “Wanneer wordt Diesel rustig, zodat de kinderen ook met hem kunnen wandelen?”

Dat was een makkelijke vraag. Ik zei eerlijk: “Nou, nooit.” (buiten het feit dat uitlaten van een hond is een taak voor volwassenen, zelfs met rustige kleine hondjes). 
Na uitleg over bepaalde karaktereigenschappen en de verwachting dat Diesel zijn gewicht nog minimaal zou verdubbelen, was ze erg verdrietig.
Uiteindelijk koos ze voor herplaatsing, en we vonden een fantastisch huis voor Diesel: bij een jonge, sportieve, alleenstaande man.

De familie koos na een paar maanden voor een herplaatser — een volwassen labrador, Moos, gewend aan kleine kinderen, ontzettend rustig en lief.

Dat hond en baas niet bij elkaar passen, wil niet zeggen dat de baasjes of de hond “verkeerd” zijn.
Maar niet elke mens is een perfecte match met elke hond.