Als hondenprofessional sta je vaak “aan”: voor je klanten, hun honden en alles wat daarbij komt kijken. In deze blog lees je waarom zelfzorg geen luxe is, hoe je grenzen stelt zonder schuldgevoel en waarom dat essentieel is om je werk met plezier te blijven doen.
Ik denk vaak aan die ene avond waarop ik, jas nog half aan, de woonkamer inliep met mijn hoofd nog bij een consult van een uur geleden. De hond was bang en de eigenaar bezorgd. Ik had alles gegeven — plan, uitleg, hoop — maar de spanning in hun huis kroop stiekem mee naar het mijne. En daar stond ik dan, met een appje om 22.37 uur:
“Het spijt me dat ik zo laat stuur, maar het is dringend. Kun je even meedenken?”
Herken je dat? Dat je vak doorloopt terwijl je je schoenen niet eens hebt uitgetrokken. Wij, hondenprofessionals, bouwen dagelijks bruggen tussen emotie en gedrag — bij honden én bij mensen.
Dat werk is prachtig én intens. Zelfzorg is daarin geen luxe; het is vakonderhoud.
Waarom zelfzorg geen bijzaak is (en nooit is geweest)
We leren onze klanten over voorspelbaarheid, ontprikkelen, hersteltijd. We bouwen aan veiligheid voordat we aan gedrag sleutelen. Waarom zou dat voor ons anders zijn? Het zenuwstelsel van een professional raakt net zo goed overprikkeld of simpelweg vol. Zelfzorg is de manier waarop we ons vak op de lange termijn houdbaar maken — voor ons, onze klanten en hun honden.
Ik moet glimlachen als ik terugdenk aan mijn eerste jaren. Ik dacht dat “goed zijn” hetzelfde was als “altijd beschikbaar zijn”.
Elk appje meteen beantwoorden, elk vrij gaatje vullen, elk verzoek honoreren. Tot ik merkte dat mijn empathie versplinterde.
Ik was er wel, maar niet volledig. En dát voelen honden als eerste.
Mensen trouwens ook.
De mythe van ‘altijd beschikbaar zijn’
Altijd aan staan is niet hetzelfde als betrokken zijn.
Honden leren bij de gratie van rustmomenten; hun brein borgt informatie als de adrenaline zakt. Onze hoofden werken net zo. Een consult eindigt niet pas als je het verslag hebt gestuurd — het eindigt als je zenuwstelsel ook “oké” mag zeggen.
Ik vertel mijn klanten vaak: stilte kan ook service zijn. Laat je hond even verwerken voordat je doorgaat. Grappig genoeg moest ik dat zinnetje eerst op mezelf toepassen. En ja, dat voelde onprofessioneel. Tot ik merkte dat mijn werk er beter van werd: helderder, lichter, eerlijker.
Grenzen zonder schuldgevoel (en mét professionaliteit)
Grenzen zijn geen muren; ze zijn lijnen op een speelveld. Ze maken het spel mogelijk.
Zonder lijnen wordt het rommelig en raakt iedereen gefrustreerd — ook jij. Helderheid over beschikbaarheid, responstijden en wat wel of niet bij een traject hoort, is geen hardheid maar zorgvuldigheid.
Ik gebruik vaak deze kleine woordenlijst — voor mezelf en voor collega’s:
Beschikbaarheid
Ik ben dagelijks bereikbaar tussen 12.00 en 17.00 uur, met uitzondering van zondagen.
Bij spoed kun je appen; ik reageer zo snel mogelijk binnen mijn werktijden.
Verwachtingsmanagement
Je krijgt binnen 48 uur antwoord op je app.
Kader voor meerwerk
Video-analyses of extra begeleiding buiten het pakket? Dat kan. Dan ontvang je een aangepast betaalverzoek.
Noodprocedure
Is er een onveilige situatie? App of bel. Mail niet.
Helder, warm, menselijk. Geen sorry. Geen uitlegroman. Gewoon professioneel. Zodra ik dit consequent deed, merkte ik dat klanten rustiger werden — en ik ook.
De stille druk van empathie (en hoe je die ontlaadt)
Empathie is onze superkracht. Maar zonder herstel is het ook onze achilleshiel. Luisteren naar verhalen over bijtincidenten, schuldgevoel of angst raakt. Niet omdat we ‘te gevoelig’ zijn, maar omdat we mens zijn.
Ik bouw nu bewust afschakelrituelen in. Na een zwaar consult geen nieuwe intake, maar een korte wandeling.
Zonder podcast. Zonder plan. Gewoon lopen. Even nergens naartoe.
Sommige collega’s zweren bij noteren: drie regels in een schriftje —
Wat zag ik? Wat voelde ik? Wat laat ik hier?
Het papier vangt meer op dan je denkt.
Zelfzorg als vakvaardigheid (en als voorbeeld)
We hebben het veel over methodiek en bijscholing, te weinig over veerkracht. Terwijl die bepaalt of we dit vak met liefde kunnen blijven doen. Je hond voelt of je adem hoog zit. Je klant merkt of je gehaast bent.
Zorg dragen voor jezelf ís zorgen voor je vak.
Soms betekent dat nee. Soms betekent het morgen. Soms betekent het: ik weet het niet, ik vraag een collega mee te kijken.
We vragen eigenaren om consistentie. Mogen we die ook van onszelf vragen?
Wat doen we met schuldgevoel?
Schuldgevoel fluistert: “Als je nu niet reageert, ben je geen goede professional.”
Ik heb dat stemmetje leren herkennen. Ik hoor het, bedank het, en kies dan alsnog bewust.
Ik zeg dan tegen mezelf:
Minna, je bent gedragstrainer, geen 24-uurs servicedienst.
En dan leg ik de telefoon weg. De hond zucht. Ik ook.
Grenzen richting klanten (lief, duidelijk en stevig)
We hebben allemaal die ene klant die ’s avonds nog “even” appt met een vraag die eigenlijk een consult is.
Een warme, duidelijke reactie helpt:
Dankjewel voor je bericht. Ik pak dit morgen binnen mijn werktijden op, zodat ik je echt goed kan helpen.
Dit valt buiten het huidige traject; ik denk graag met je mee in een losse sessie. Zullen we dat plannen?
Ik wil voorkomen dat ik je half help; dit vraagt een consult. Kiezen we voor een 1-op-1-zoomconsult of live?
Je zegt geen nee tegen de mens. Je zegt ja tegen kwaliteit.
Grenzen in jezelf (de moeilijkste categorie)
Soms zijn klanten niet het probleem; wij zijn het. Ons eigen vuur. Onze trots. Onze drang om te redden.
We kunnen niet elk probleem vandaag oplossen. En dat hoeft ook niet.
Ik houd van kleine winsten:
vandaag alleen triggers in kaart brengen,
het huis prikkelarm maken,
één succeservaring voor mens én hond.
Morgen bouwen we verder.
Werk en privé als communicerende vaten
Soms krijg ik de vraag: waar eindigt mijn werk en begint mijn leven?
Het zijn communicerende vaten. Als het ene leegloopt, vult het andere niet automatisch. Je moet actief bijschenken.
Voor mij werkt dit:
Echt vrij plannen. Vrij is vrij.
Een niet-werk-hobby. Iets waar je onhandig in mag zijn.
Rituelen. Een vaste wandeling. Een boek in bad. Een kop thee vóór ik mijn laptop open.
Empathische vermoeidheid herkennen (en voorkomen)
Let op signalen zoals een kort lontje, cynisme, moeite met focussen, altijd “aan” staan of minder plezier in consulten die je normaal leuk vindt. Het is geen karakterfout. Het is informatie.
Kleine interventies helpen:
twee consulten minder in drukke weken,
een no-phone window van 20.00 tot 08.00,
één dag per maand werken aan je bedrijf in plaats van in je bedrijf.
Je auto krijgt onderhoud. Jij ook.
Het gesprek met collega’s
We zijn dit vak ooit begonnen om honden en mensen te helpen, niet om op te branden.
Zeg het hardop: dit was een zware casus. Ik merk dat ik moe ben.
Wie wil er meedenken?
Kwetsbaarheid is geen offer. Het is vakliefde.
Tot slot — vriendelijk zijn voor het vak is lief zijn voor jezelf
Ik hoop dat je na dit stuk niet denkt: ik moet nóg meer.
Maar juist: ik mag minder — en daardoor beter.
We vertellen eigenaren elke dag dat rust onderdeel is van leren.
Laat dat ook voor ons waar zijn.
Want uiteindelijk leren we honden pas echt goed luisteren,
als wij ook luisteren naar wat ons eigen lijf en hoofd vertellen. 💛
Deze blog delen?
We hebben deze blog geschreven om zoveel mogelijk kennis met hondenbezitters te delen.
We willen ervoor zorgen dat zoveel mogelijk honden de best mogelijke band met hun baas krijgen. Onze missie is het vergroten van het hondenwelzijn door het delen van kennis en om hondenbezitters met elkaar in contact te laten komen.
We vinden het daarom helemaal geweldig als je deze blog deelt via onderstaande knoppen.
Kopiëren en plakken van deze blog of delen ervan gebruiken mag niet zonder toestemming
